Jak zamocować izolację fasadową?

kategoria: Izolacje i ocieplenia

kliknij aby powiększyć

Wybór odpowiedniego materiału izolującego to jeden z najistotniejszych aspektów budowy każdego domu. Utworzona dzięki niemu warstwa ma niebagatelne zadanie - będzie chroniła budynek przed zmiennymi warunkami atmosferycznymi i dużymi stratami ciepła.

Zamocowanie termoizolacji to czynność ważna i pracochłonna - kluczem do sukcesu jest więc takie jej zamocowanie, aby służyła nam jak najdłużej. Pracę tę ułatwią z pewnością narzędzia i akcesoria dostępne w ofercie firmy Koelner.

Przygotowanie podłoża - podstawa dobrego montażu

Czynnością, którą należy wykonać przed przystąpieniem do mocowania izolacji fasadowej, jest odpowiednie przygotowanie podłoża, na którym będą osadzane płyty termoizolacyjne. Powinno być ono przede wszystkim stabilne, nośne i suche. Należy także pozbawić je elementów zmniejszających przyczepność materiałów mocujących warstwę izolacji. Trzeba zatem sprawdzić, czy podłoże jest równe i dokładnie usunąć wszelkie zanieczyszczenia, takie jak kurz, sadza czy tłuszcz.

Przyklejenie izolacji do podłoża - zaprawa lub masa klejowa

Kiedy podłoże jest już przygotowane, można przystąpić do kolejnego etapu, jakim jest przyklejenie płyt izolacyjnych. W przypadku typowych podłoży budowlanych używa się fabrycznie przygotowanych zapraw klejowych. Do zastosowań specjalnych należy natomiast użyć odpowiednich mas klejowych. Przy przyklejaniu płyt izolacyjnych stosuje się dwie metody: obwodowo - punktową lub grzebieniową. Pierwsza z nich polega na naniesieniu pasma zaprawy na obwodzie płyty, wzdłuż jej krawędzi oraz porcji zaprawy o odpowiedniej średnicy na środku jej powierzchni. Metodę tę stosuje się w wtedy, kiedy podłoże jest krzywe, jednakże nierówności nie mogą przekroczyć 10 mm.

W przypadku metody grzebieniowej zaprawę klejącą nanosi się na płytę przy pomocy pacy zębatej. Sposób ten może być stosowany wyłącznie na równych podłożach.

Każdą płytę termoizolacyjną z nałożoną zaprawą klejową przyciskamy do ściany i lekko ją przesuwamy - dzięki temu skutecznie rozprowadzimy klej. Płyty należy układać od dołu do góry rozmieszczając pasy poziomami.

Kołek KI-10

kliknij aby powiększyć

Zamocowanie za pomocą łączników - kołki i kołnierze dociskowe

Po przyklejeniu płyt izolacyjnych należy zachować przerwę technologiczną, trwającą najczęściej ok. 24 do 48 godzin. Po jej upływie można przystąpić do mocowania łączników mechanicznych.

Przy mocowaniu należy brać pod uwagę średnicę koszulki łącznika, której powinna odpowiadać średnica wiertła oraz rodzaj podłoża, które może wymusić zastosowanie udaru w wiertarkach. Kiedy już dobierzemy średnicę wiertła do średnicy koszulki łącznika (jest to 8 lub 10 mm), nawiercamy podłoże wraz z materiałem izolacyjnym. Możemy to zrobić z pomocą wiertarek udarowych lub wiertarko - wkrętarek Modeco firmy Kolener. Trzeba pamiętać o tym, że do nawiercania materiałów porowatych (gazobeton, ceramika poryzowana) oraz szczelinowych (pustaki ceramiczne o cienkich ściankach) nie zaleca się stosowania udaru.

Po wywierceniu otworu należy umieścić w nim łącznik i wbić go lub wkręcić (w zależności od typu łącznika) tak, aby licował z materiałem izolacyjnym. Do izolacji styropianowej można zastosować wbijane kołki KI-10 firmy Koelner. Izolację wełnianą przytwierdzimy natomiast kołkami wbijanymi KI-10-M lub wkręcanymi KI-10-N, które również są dostępne w ofercie firmy Koelner. W przypadku wełny lamelowej należy zastosować dodatkowo kołnierz dociskowy KWL.

Prawidłowe przytwierdzenie izolacji do podłoża wymaga odpowiedniej ilości łączników, zamocowanych w odpowiednich punktach łączenia. Wielkości te zależne są, m. in. od ciężaru układu ociepleniowego, rodzaju materiału termoizolacyjnego, wysokości ocieplanego budynku oraz strefy oddziaływanie siły wiatru. Trzeba jednak pamiętać o tym, że ilość łączników nie może być mniejsza niż 4 szt./1 m² powierzchni elewacji. Przy narożnikach budynku wymagane jest zwiększenie ilości łączników. W pierwszej kolejności łączniki mechaniczne należy osadzać w narożach płyt. Odległości pomiędzy skrajnymi łącznikami a krawędzią budynku powinna wynosić w przypadku ściany murowanej co najmniej 10 cm, a w przypadku ściany z betonu co najmniej 5 cm.